Rozdział XIII.

   No dobra. Trochę tych rzeczy jest. Wyjęłam stare pudła z szafy i zaczęłam pakować do nich pozostałe misie, książki, płytę i takie tam. W czasie pakowania tato rozmawiał przez telefon ze sprzedawczynią mieszkania. Gdy spakowałam wszystkie rzeczy, zeszłam na dół z czterema wielkimi pudłami, które trzymałam w rękach. Ubrałam się i pożegnałam się z rodzicami:

- Pa! Mam nadzieję, że będziecie do mnie czasem wpadać. – powiedziałam.

- Oczywiście! A i tylko żadnych głupot nie rób Bartkiem. – odpowiedziała mama.

- A z tymi pudłami to sama masz zamiar wracać? – zapytał tato.

- Tak, dam radę. A głupot obiecuję, że nie będzie. To ja lecę, trzymajcie się, pa! – rzekłam i wszyłam z domu.

   Z jednej strony żal mi było opuszczać mojego byłego, miejsca zamieszkania. Stanęłam przed domem jak wryta i tylko patrzyłam się w okno od mojego pokoju. Poprawiłam pudła i poszłam. Po 2 minutach zadzwonił Bartek, a mi oczywiście, jako szczęściara, wypadły z rąk wszystkie pudła i większość moich rzeczy się wysypało.

- Czego ty chcesz! Jezu! – odebrałam telefon i początkowym moim powitaniem było wrzeszczenie.

- Dziękuję za taki miły początek. Myślałam, że jakoś będziesz spokojniejsza. Coś się stało? – zapytał.

- Jajco. Przez ciebie wysypałam, wszystkie pudła z moimi rzeczami.

- A to przepraszam. To ja może się rozłączę. – rzekł Bartek.

- Nie poczekaj. To ja przepraszam… co chciałeś?

- Myślałam, że wpadniesz na moją rehabilitację.

- Z chęcią, ale z tymi pudłami?

- Czemu nie? Przychódź Kasia. – odpowiedział.

- Okej. Za kilka minut będę.

   Szybko pozbierałam wszystkie rzeczy z ulicy i chodnika, włożyłam je do pudeł i nałożyłam na swoje ręce. Przeszłam kilka kroków, a już byłam bardzo zmęczona. Dzięki Bogu, budynek dla rehabilitacji sportowców był nie daleko. Po kilkunastu minutach „spaceru z pudłami” dotarłam. Otworzyłam nogą drzwi i położyłam pudła i siadłam na ławkę… niby ławkę.

-Aaaaaaa! – krzyknęłam siadając na czyjeś kolana.

- Przepraszam bardzo, przepraszam. Ja naprawdę nie chciałam. – mówiłam dalej, nie wierząc własnym oczom.

- A czy ja coś mówiłem? Jak chcesz to siadaj, miło mi się z tobą będzie rozmawiało.- rzekł Bartek.

- Ale ty świr jesteś. – powiedziałam to z uśmiechem.

- Tak samo jak ty. – odpowiedział, całując mnie w policzek.

- Przestań. Co ja tutaj będę robić? – zapytałam.

- Zaraz zobaczysz. – odpowiedział i wziął mnie za rękę.

   Szliśmy ciemnymi korytarzami, co jakiś czas pojawiało się jasne światełko.

- A ty się nie boisz w takie ciemności?

-Czemu? Z tobą? Nigdy. – odpowiedział Bartek.

-Czyli jednak tchórz jesteś. – zaśmiałam się.

- Kto wiem. – odpowiedział, otwierając przede mną jakieś drzwi.

   Gdy je otworzył przed moimi oczami ujrzałam Olka… recydywistę oczywiście i Aleksandra Anatasijevica, który miał również ostatnią rehabilitację w Łodzi, bo następne będą przebiegały w Bełchatowie.

- O boże. Ja stąd wychodzę. – powiedziałam cicho do Bartka.

- Oj chodź. – złapał mnie za biodra i zaczął pchać w ich stronę.

   Chwila zwątpienia. Nie mogłam nic z siebie wykrztusić, lecz jakoś udało mi się.

-A, dzień-do-dobry. – rzekłam.

- Cześć. – odpowiedzieli oboje.

   Widziałam jak Alex się na mnie patrzył uśmiechem, a Olek coś przygotowywał dla Bartka.

- I co ja mam powiedzieć? –zapytałam się, zerkając na Bartka.

- Poczekaj chwilę. – odrzekł Bartek.

- Podszedł ze mną do Alexa i powiedział:

- Poznaj moją dziewczynę. – rzekł Bartek.

   Nie wytrzymałam i szturchnęłam Bartka, a ten zaczął się razem z Alexem śmiać.

- Wcale, że nie! Jeszcze nie tak prędko!– nałożyłam rękę na rękę i zrobiłam obruszoną minę jak mała dziewczynka, która nie dostała lizaka.

- Przecież wiesz jaki on jest. – wtrącił się Alex.

- Tak wiem. A poza tym .. Kasia jestem. Miło mi ciebie poznać.- wystawiłam moją drżąca rękę do Alexa.

- Ja Alex, zapewne już wiesz. Mi również jest ciebie miło poznać. A czemu ci tak ręka drży? – zapytał się Alex, zaś Bartek tyko się przyglądał.

- Bo, bo jestem twoją fanką. Uwielbiam jak grasz. – odpowiedziałam, a w tym czasie Alex złapał mnie za rękę i ucałował nią.

- O! Dżentelmen się znalazł. –wtrącił się Bartek.

- Oj nie mów, że jesteś zazdrosny. – rzekłam.

- Ja? Bardzo śmieszne! – odpowiedział.

- A ja ciebie chyba poznaję. – powiedział do mnie Alex.

-To nie ty przypadkiem dostałaś orzeszkami w głowę w czasie grania Bełchatowian z Dynamem? – dokończył.

- Widziałeś to!? To było przypadkiem.

- A jak bym nie zauważył. – zaśmiał się Alex.

   Szybko zastanowiłam się i pobiegłam do najbardziej rozjaśnionego pomieszczenia, tam gdzie były zostawione moje pudła, wzięłam zeszyt od autografów, który tam był i wróciłam do Sali, w której znajdowali się moi ulubieńcy.

- Podpiszesz się? – zapytałam Alexa.

- Jasne. – odpowiedział, puścił do mnie oczko i się podpisał.

   Bez zastanowienia podeszłam do Olka bez spięcia i również się o to zapytałam.

- Niech ci będzie. A poza tym skąd mnie znasz? – podpisując zapytał się.

- No bo, Ig…. – nie dokończyłam.

-Aaaa… Igłą Szyte rozumiem. Krzyśka zabiję za to kiedyś, przez niego staję się zbyt sławny. – po tej mowie Olka, wszyscy zaczęliśmy się śmiać.

- Dobra. Koniec na dzisiaj. Ja już skończyłem rehabilitację. Czas wracać. – powiedział Bartek.

-Okej. Tylko się pożegnam.

   Podeszłam do Alka i Olka i podaliśmy sobie ręce.

- Mam nadzieję, że jeszcze się kiedyś zobaczymy. – rzekł Aleksandar.

- Popieram. – wtrącił się Olek.

-Kto wie. – odpowiedziałam.

   Jeszcze raz wszystkim pomachałam i poszłam z Bartkiem po pudła.