Rozdział VI.

   Wstałam. Dzisiaj mam zamiar zapomnieć o sprawach dla mnie ważnych. Dzisiaj spędzę czas z przyjaciółką. Porozmawiamy, pośmiejemy się, a może nawet pójdziemy do kina. A jutro powrócę do sytuacji takich jak: czy wyjechać z Bartkiem lub potrenować skok w dal przed zaliczeniami.

- Cześć. – powiedział Bartek, otwierając drzwi od mojego pokoju.

- Hej. – uśmiechnęłam się do niego, rozciągając się.

- Zjesz coś? – zapytał.

- Nie.. zjem coś na mieście. Dzisiaj spędzam czas z przyjaciółką i przez ten czas chcę się rozluźnić. – odpowiedziałam.

- Okej. Rozumiem.  Ja i tak dzisiaj idę na ostatnią rehabilitację.

- O… to pozdrów ode mnie Olka i Alexa… jeżeli będą oczywiście.

- Jasne. – rzekł, mrugając do mnie okiem.

- Dobra idź już. Ja tu wyszykować się muszę. – powiedziałam, wstając z łóżka i zamykając drzwi.

- Ej! – krzyknął Bartek.

   Zaczęłam się śmiać. No dobra, trzeba się przygotować. 

   Ubrałam się w czarne, materiałowe spodnie z obniżonym krokiem, top, bejsbolówkę i Air MAX-y, narzuciłam na siebie kurtkę,  zrobiłam lekki makijaż, pożegnałam się z Bartkiem i wyszłam z domu. Udałam się na najbliższy przystanek miejskiej komunikacji i wsiadłam autobus, który przyjechał z 4 minutowym opóźnieniem. Po około 20 minutach jazdy byłam na miejscu.

- Marta! – krzyknęłam wysiadając z autobusu.

- Kaśka! Nareszcie!

- Hej. – podbiegłam do niej.

- Witaj kochana. – odpowiedziała tuląc  się do mnie.

- To co… do centrum? – zapytałam.

- Jasne, ale wpierw do pizzeri, nie na zakupy, bo mam niespodziankę.

   Znowu się zaczyna… niespodzianki szczęścia nie dają… no ale cóż, trzeba jakoś wytrzymać. Gdy doszłyśmy i podeszłyśmy do wskazanego stolika przez Martę, zauważyłam Marcina…

   I tu przerywamy historię… Marcin, Marcin, Marcin… A kto to właściwie jest?

   Jest to mój przyjaciel od urodzenia… Już machaliśmy sobie ręką, kiedy wyjechałam z sali operacyjnej, gdy urodziła mnie mama… A tak na poważnie, Marcin chodził ze mną od przedszkola, aż do studiów. Nasze drogi się rozeszły, kiedy wyjechał do Londynu studiować, ponieważ jest świetnym pływakiem. Przez pierwsze 2 miesiące kontaktowałam się z nim, ale potem o sobie zapomnieliśmy… a teraz prawdopodobnie nasze wspomnienia wróciły. Był on ubrane w markowe ciuchy z plecakiem, a ja musiałam po chwili odetchnąć i odważyć się przywitać lub coś w innym stylu.

- Marcin?

- Kaśka?

- Marcin?

- Tak, to ja. – odpowiedział, śmiejąc się i podchodząc do mnie.

- Ja nie wierzę, ale ty, Londyn, przyjaźń, ciuchy… ee…

- Przestać już gaduło. Ty zawsze tyle rozmawiałaś, jeszcze pamiętam. – przytulił się do mnie.

- Ja przepraszam… ja zapomniałam o tobie.. ja… PRZEPRASZAM. – przytuliłam się do niego, a łza spłynęła mi po policzku.

   Chwilę potem, przypomniało mi się o Marcie.

- A ty.. ty… Jak go tu?

- Normalnie. Ma teraz taką niby przerwę, to jakoś znalazłam go na necie, skontaktowałam się i tak dalej… też o nim pamiętam… Tylko, że ja z Marcinem i z tobą zapoznałam się w 1 klasie…

- Ja dziękuję wam, że jeszcze o mnie pamiętacie i mi pomagacie. – rzekłam, a mój wzrok wędrował raz na Marcina, a raz na Martę.

- To… może usiądźmy? – zapytał się nas Marcin, wycierając mi przy okazji łzę.

- Wiesz… żałuję, że nie wpadłam wcześniej na ten pomysł. – odpowiedziałam.

   Po chwili wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Przypomniały mi się dawne lata.

- To opowiadaj co tam… - rzekłam do Marcina, podpierając się ręką o brodę.

- Czekajcie… wy sobie porozmawiajcie, a ja pójdę coś zamówić. – odeszła do stołu Marta.

- Po staremu… ale opowiem jak się zaczęło…

   I w tej o tej chwili Marcin zaczął opowiadać wszystko od początku.