Rozdział XV.

- A o czym rozmawiałaś z Martą? – zapytał Bartek.

- Mam tylko tydzień… - odpowiedziałam, nalewając barszcz do misek.

- Ale na co?

- Na zaliczenia… - nie dokończyłam, siadając do stołu.

- Nie przejmuj się… dasz radę. A co poza tym zalicza ci się do zaliczeń?

- Pływanie, skok w dal, którego poduczy mnie Marta, rzut dyskiem i sport grupowy.

- Ooo, to tak się składa, że cię poduczę ze sportu grupowego. A co dokładniej wybierzesz z niego?

- Ale ty głupi jesteś. – zaśmiałam się.

- Oj, wiem, że siatkówka. – odwzajemnił śmiechem Bartek, przy okazji próbując barszcz.

- I jak? – skrzywiłam się.

- Dobry… lepszego nie jadłem, ale coś dziwnego czuję w ustach. – rzekł.

   W tej oto chwili z ust Bartka wyłaniał się dłuuuuuuuuugi włos. Zrobiło mi się nie dobrze na samą myśl, że to jest mój. Wolałabym teraz wsiąść na rower i przejechać nawet 20 kilometrów albo popływać przez godzinę, byle tylko umęczyć się fizycznie i nie myśleć.

- Przepraszam… - powiedziałam do Bartka.

- Ale mówiłam ci, że nie jestem dobrą kucharką. – dodałam szybko.

- Oj, spokojnie.. nic  się nie stało.. gotujesz dobrze, tylko pamiętaj, aby związywać włosy nie tylko na AWF. – odpowiedział z uśmiechem.

   Uff… ulżyło mi, że ten włos nie przeszkodził przynajmniej Bartkowi w jedzeniu barszczu, bo ja straciłam ochotę na niego.

- Dobre było…  Mam nadzieję, że pierożki wraz z barszczem jeszcze wystarczą na kilka dni. Bo danie było wyśmienite, nie mówiąc o tym włosie. – rzekł Bartek.

- Cieszę się niezmiernie, a prawdopodobnie jedzenie zostanie na dobrych kilka dni, bo za dużą porcję zrobiłam. A jak już zjadłeś, to ja posprzątam.– odpowiedziałam.

- Oj zostaw to… przecież mówiłem ci, że ja mam również niespodziankę.

   Bartek wziął mnie za rękę i wyprowadził za drzwi do domu. Po chwili do mnie dołączył.

- Co ty knujesz? – zapytałam.

- Bądź cierpliwa.. nie tylko w życiu, ale także na boisku. – odpowiedział.

   Poszliśmy na  4 piętro. Po czym Bartek, otworzył wejście na dach. Szedł pierwszy po tych metalowych schodkach i wszedł na dach przez tą „ otwartą dziurę „ ponieważ bał się, że ja się zgubię. Widocznie miał mnie za idiotkę. Gdy on znalazł się na dworze, ja z lękiem szłam po schodkach.

   Gdy oboje byliśmy na dachu, zakrył swoimi rękoma moje oczy i prowadził mnie do przodu. Chciałam się odezwać, ale postanowiłam być cierpliwa, po tym jednozdaniowym kazaniu na parterze. Gdy stanęliśmy oboje w miejscu, zdjął ręce, które położył mi po tym na biodrach.

- Niespodzianka… - szepnął mi do ucha.

   Ja niestety nie zdołałam nic powiedzieć. Moim oczom ukazał się piękny widok wieczorny z dachu, który cały dookoła był ozdobiony lampkami i posypany płatkami róż. Moje dłonie powędrowały na mój własny bark, gdyż poczułam zimno. Bartek to zauważył.

- Trzymaj. – rzekł, nakładając swój sweterek na moje plecy.

   Czułam się niebiańsko… jak w romantycznej komedii z lat 80.

- Dziękuję.. ja, ja … nie wiem co powiedzieć.. ja… naprawdę.. ja… DZIĘKUJĘ. – odpowiedziałam, przytulając się do niego.

   Po chwili usiedliśmy na drewnianych krzesełkach, które były już dla nas przygotowane.

- Cieszę się, że przy mnie jesteś.. Nie mogę sobie wyobrazić, że za półtora tygodnia wyjeżdżasz i zostawiasz mnie samą. – powiedziałam, czując jak łza spływa mi po policzku.

- A chcesz jechać ze mną? – zapytał Bartek, kucając przy mnie i wycierając mi łzę.

   W tym momencie poczułam zawahanie. A co ze studiami, z przyjaciółmi, z rodzicami… a co z tym wszystkim co do tej pory się działo…

- Muszę się zastanowić. –odpowiedziałam wstając i podchodząc do czubka dachu.

- Uwierz mi naprawdę mi się podobasz… chciałabym, aby nasza przyjaźń trwała zawsze, a może się posunęła odrobinę dalej..

- Ja… ja nie jestem gotowa…

- Rozumiem…

   Po tym słowie Bartek złapał mnie za policzki i pocałował czule.

- Zagramy w partyjkę kosza? – przerwałam pocałunek, pokazując palcem na boisko od kosza.

- Czemu nie. – odpowiedział Bartek, trzymając mnie za rękę.

   Zeszliśmy na dół, lecz przedtem weszłam szybko do domu, wzięłam piłkę od kosza i przebrałam się w spodnie. Bartek czekał na mnie na boisku.

- LECIMY Z TYM KOKSEM! – krzyknęłam do Bartka, podchodząc do niego i kozłując piłkę.

- Okej. – zaśmiał się Bartek, odbierając mi piłkę i trafiając z połowy boiska do kosza.

- Ale ja tak nie umiem.. – odpowiedziałam ze smutkiem.

- Mam pomysł.

   Bartek wziął mnie na barana i podał mi piłkę. Podszedł ze mną do kosza i rzekł:

- Rzucaj!

   Bez, chwili zawahania trafiłam do kosza z pleców Bartka i zeszłam.

- Trafiłam cieniasie!  - zaśmiałam się.

- Uwielbiam jak się śmiejesz. – odpowiedział.

- Przestań, grajmy dalej. – pocałowałam Bartka w policzek, kozłując dalej piłkę.