Rozdział VII.

- No to tyle u mnie… A ty opowiadaj co u ciebie! – rzekł Marcin z uśmiechem.

- Dobrze bywa, czasem źle. Szczerze to niedawno od rodziców się wyprowadziłam i mieszkam z pewną osobą, ale pomijając to… jestem z Martą razem w grupie na AWF-ie, a do końca tygodnia mam zaliczenia. I tak jakoś życie mija… nawet byłam na meczu Skry i poznałam… - w tej oto chwili mój film się urwał.

- No kogo? Opowiadaj, uwielbiałem i uwielbiam cię słuchać… mów! – uśmiechnął się ponownie Marcin.

- Bartka… Bartka… Bartka Kurka, no. – odpowiedziałam.

-Aaa… to tylko pozazdrościć. A mam jeszcze jedno pytanie, z kim ty tam mieszkasz?

- Też z nim… z Bartkiem. – powiedziałam.

- Coś was łączy?

- Można tak powiedzieć…

- To ja się zbieram.. bo… y… sprawę mam ważną. –rzekł Marcin.

- Proszę cię, poczekaj! – krzyknęłam, wstając z miejsca.

   W tym momencie wszyscy ludzie się na mnie popatrzyli, lecz po chwili przyszła Marta, mówiąc:

- Pizza zamówiona, a wy… ej wybieracie się gdzieś? – zapytała.

- Ja nie… Marcin tak. – odpowiedziałam.

- Niby gdzie?

- Jego się zapytaj.

- Ja naprawdę muszę iść, sprawy rodzinne, dużo zamieszania jest jak przyjechałem, a pizzę zjecie beze mnie. Trzymajcie się na razie. – powiedział, zakładając plecak na swoje plecy i wychodząc z pomieszczenia. – powiedział Marcin.

- Niech zgadnę… o Bartku mu powiedziałaś? – zapytała się mnie Marta.

- Można tak powiedzieć.

- Ale ty debilka jesteś. – rzekła Marta, robiąc facepalm’a.

- No co. Lepiej powiedzieć teraz prawdę, niż potem kłamać i dołożyć sobie o wiele więcej kłopotów.

- Może i tak… ale zapomniałaś jak się w tobie podkochiwał w 3 klasie.

- Cholera!

- No co ”cholera” ? Ty zawsze palniesz to czego nie trzeba, ale trudno. Zjemy tą pizze czy nie? Głodna jestem.

- No dobra, ale czuję, że Marcin przyjechał dlatego, że ma problemy rodzinne, a nie że ma niby wolne.

- Jasne.. Jak już wiesz, że przez ciebie uciekł, to musisz na coś innego winę zwalić.

   Po chwili podeszła do nas kelnerka, rozłożyła talerze, widelce, a pomiędzy nas położyła pizzę.

- Smacznego… - rzekłam.

- Wzajemnie. – odpowiedziała Marta.

   Widziałam, jak kawałek pizzy szybko zżerała i brała następny, bo była głodna… A ja nie mogłam się skupić na jedzeniu po tej sytuacji i nie jedząc śniadania nie miałam ochoty na cokolwiek. Patrząc na Martę, zastanawiałam się czemu kiedy ja chcę się oderwać od kłopotliwych spraw to i tak ja się od niech oderwę to przychodzi następna skąplikowana sytuacja?