Rozdział IV.

   Gdy weszłam do domu, był zamknięty. Czyżby moich rodziców nie było w domu? Stałam jak durna z tą apteczką i zawiniętą głową. Ale dobrze, że miałam zapasowe klucze w moim domu.

- Cholera jasna! – krzyknęłam, nie mogąc otworzyć drzwi.

   Czemu jestem taka agresywna?  Po otwarciu tych drzwi, weszłam do domu. Odwiedziłam wszystkie pokoje. W żadnym z nich nie było rodziców. Ale ja głupia nie pomyślałam, że zawsze kiedy mnie nie ma korzystają z czasu tylko dla siebie. Pewnie gdzieś wyszli na jakąś kolację. Pobiegłam do salonu i szybko włączyłam Polsat Sport. Leciał właśnie mecz. Oh, jak ja żałuję, że się nie uparłam i zostałam. Bym zebrała również autografy innych siatkarzy, ale wystarczyła ta cudowna chwila. Byłam zmęczona. W czasie rozmyślania, zasnęłam nie wyłączając telewizora.

   Niemrawo otworzyłam oczy, słysząc, że dzwoni telefon.

- Córciu.. nie wrócę dzisiaj z tatem na noc, bo mamy ważne sprawy. Zamknij drzwi i idź spać, bo jest już późno. Dobranoc – pożegnała się ze mną mama ze śmiechem.

   Ta jasne „ bo mamy ważne sprawy „ , jakby raz nie mogli powiedzieć gdzie naprawdę są i co robią. Mecz dawno się skończył, a ja spałam, aż 2 godziny. Nie dziwię się, wszystko przez te emocje. Zgasiłam telewizor i poszłam do swojego pokoju. Była godzina 23.27. Poszłam do łazienki. Nie mogłam się powstrzymać, aby zobaczyć moją ranę. Podleciałam do toaletki jak błyskawica, siadłam i zdjęłam opatrunek.

- Że co? – rzekłam. 

   To jest małe nacięcie i z takiego powodu stała się wielka afera… To jest jakieś genialne! :D Wzięłam do rąk swój opatrunek i patrzyłam i obmacywałam go z każdej strony, wiedząc, że dotykał go Bartek. Ale niespodziewanie zauważyłam pewien napis:

- „ Zdrowiej koleżanko! Może jeszcze się kiedyś zobaczymy. Spodobały mi się twoje rumieńce. Oto mój numer: 7*4 5*2 **0 – Bartek „ 

   O to są chyba jakieś żarty. Wzięłam telefon i szybko wpisałam jego numer.  Teraz będę miała się czym chwalić, ale bez przesady. Tylko najgorsze jest to, że widział moje rumieńce.

   Szybko zapisałam numer w telefonie i postanowiłam napisać do niego:

- „ Dzień Dobry. Czemu to akurat ja dostałam numer, a nie moja koleżanka. Zresztą nawet pana dobrze nie znam”.

   Siedziałam na łóżku. Co chwilę spoglądając na telefon i zmieniając pozycje. Po 3 minutach przyszedł sms.

- „ A co nie chcesz, żebyśmy się poznali. I nie żaden pan. Nie jestem, aż tak stary „. 

   Odpisałam:

- „ No nie wiem, czy taki młody „.

   Zaczęliśmy do siebie pisać. Nie mogłam uwierzyć, ale była godzina 00:13. Niemożliwe… Godzina mnie trochę przeraziła, ale nadal pisałam z Bartkiem. Jeszcze nigdy w życiu nie pisało mi się tak z kimś przyjemnie. Było mi przykro, kiedy musiał kończyć. Ostrzegł mnie, że wróci, lecz trochę wątpiłam. I napisał mi o meczu sparingowym, w którym mam nadzieję, że nie oberwę paczką orzechów.

   Szczerze mówiąc, nie wiedział, że planuję polecieć do Moskwy na mecz , a w sms dużo się o nim dowiedziałam. Nawet przeprowadziliśmy krótką rozmowę telefoniczną.

   Po skończeniu pisania położyłam się spać, zapominając, że nie mam na sobie piżamy i będąc sama w domu.